Deze column werd op woensdag 1 mei 2025 gepubliceerd in de Hilverbode
Wie ben jij, als niemand kijkt?
Stel je voor: In de spotlights van Cultureel Centrum Elckerlyc staat een jongen met een lange kartonnen neus, vastgeplakt aan zijn eigen wipneus. Hij staat midden op het podium en zegt: “Ik heb mijn huiswerk écht gemaakt.” Vanuit de coulissen roept een kind: “Je neus groeit!” Er klinkt gelach in de zaal. De regisseur draait zich om naar de kinderen en fluistert: “Dit staat toch niet in het script?” – waarop een meisje met een glitterjurk grijnst: “Pinokkio liegt toch altijd?”
Zo gaan repetities soms. Niet met een bombastisch muziekspektakel of een strak geregisseerde planning. Maar met kinderlijke fantasie, veel lol, en een vleugje chaos.
Het verhaal van Pinokkio is tijdloos. Maar in Hilvarenbeek krijgt het binnenkort een bijzondere, actuele laag. Hier wordt het verteld met muziek, dans en spel, door kinderen uit groep 5 van alle basisscholen in de gemeente, samen met het Regionaal Seniorenorkest Midden-Brabant. Een voorstelling naar een idee van Michiel van der Sanden (1952-2021), vormgegeven door Judith Hagenberg waarin verbeeldingskracht en maatschappelijke betrokkenheid hand in hand gaan.
De productie is stevig geworteld in de lokale gemeenschap. De muziek van senioren, jong van geest, die sinds jaar en dag onverstoorbaar wekelijks repeteren. Regie door een maker uit het dorp. En het decor? Gebouwd door de Jeugd-Werckwinckel Hilvarenbeek. Met karton, hout en vooral veel fantasie.
Wat dit project zo bijzonder maakt, is de stille impact op onverwachte plekken. De repetities zullen geregeld bezocht worden door bewoners van zorgcentra. Onder hen mensen met dementie, voor wie muziek soms meer oproept dan woorden ooit kunnen. Geen grote gebaren, maar kleine momenten van geluk, troost, en misschien zelfs herinnering.
Die ontmoeting tussen generaties, achtergronden en leefwerelden is niet vanzelfsprekend, en juist daarom zo waardevol. In een tijd waarin we onszelf steeds vaker definiëren via beeldschermen, social posts en profielen, en waarin iedereen zendt maar vergeet te luisteren, raken zowel de repetities als de voorstelling zelf aan iets essentieels.
Gaan we nog werkelijk in gesprek met elkaar? Of scrollen we liever verder? Durven we nieuwsgierig te zijn naar de ander, of spiegelen we ons alleen aan gelijkgestemden en aan het aantal likes dat we ontvangen?
Er schuilt een bijzondere kracht in het stellen van vragen. Niet om snel een antwoord te krijgen, maar om werkelijk te willen weten. Wie ben jij? Wat raakt jou? Wat drijft jou?
Want hoe beter je de ander leert kennen, hoe dichter je soms bij jezelf komt. Identiteit ontstaat niet in isolatie, maar in relatie. Niet in het perfecte plaatje, maar in het echte contact.
Pinokkio leert gaandeweg wat het betekent om mens te zijn. Het verhaal over dit jongetje leert een belangrijke les. Over eerlijkheid, verantwoordelijkheid, en waarden en normen. En misschien geldt die les voor ons allemaal: dat we blijven leren, blijven vragen, en vooral…elkaar in het echt blijven ontmoeten.